Przy strumieniu stoi wiele małych kwiatków patrzących jasnymi, błękitnymi oczami.
Strumień- on jest przyjacielem młynarza
a jasnobłękitne oczy ukochanej lśnią, dlatego są one moimi kwiatami.
Blisko pod jej okienkiem,
tam chcę zasadzić kwiaty,
tam ją zawołają, gdy wszystko zamilknie,
gdy jej głowa skłoni się do snu,
one wiedzą, co ja myślę.
I kiedy ona przymknie oczęta
i zaśnie w słodkim, słodkim spokoju,
będą jej szeptać jako wymarzona twarz [ukochanej]:
nie zapomnij, nie zapomnij mnie!
To jest to, co ja myślę.
I otworzy ona rano okiennice,
potem spojrzy wokół zakochanym spojrzeniem,
rosa w waszych [kwiatów] oczętach
powinna być moimi łzami,
które chcę na was wypłakać.