Wy wszystkie kwiatuszki, które ona mi dała,
powinno się was złożyć ze mną w grobie.
Jak boleśnie patrzycie wszystkie na mnie,
jakbyście wiedziały, co mi się przydarzyło?
Kwiatuszki wszystkie, jakże zwiędłe, jak białe?
Kwiatuszki wszystkie, dlaczego jesteście tak mokre?
Ach, łzy nie uczynią majowej zieleni,
nie spowodują, że martwa miłość znów zakwitnie.
I że wiosna przyjdzie a zima przeminie
i kwiatuszki urosną wśród traw.
Kwiatuszki spoczną w moim grobie,
te wszystkie kwiatuszki, które ona mi dała.
I kiedy ona będzie się przechadzać obok kurhanu
i pomyśli w sercu: on był mi wierny!
Wtedy, wszystkie kwiaty, precz, precz!
Nadejdzie maj, zima jest skończona.